Ok ve yayın yüzyıllar boyunca savunma, savaşma ve avlanma aracı olarak kullanıldığı bilinmektedir. Geçmişi Hz. Adem’e kadar dayanmaktadır. Okçulukta, Türkler, ok ve yayı en iyi şekilde kullanan milletler arasında önde gelmektedir. Türk savaş kültürünün ve göçebe yaşam tarzının bir parçası olan okçuluk, Osmanlı Devleti tarafından da oldukça önemli görülmüştü. Osmanlı İmparatorluğunda okçulara Kemankeş veya Pehlivan denilirdi. Türkler, geleneksel kültürlerinin etkisiyle, ata binme ve ok atma gibi faaliyetlerine Osmanlı Döneminde de devam etmişler. Binicilik ve Okçuluk, Türklerin günlük yaşamında eğlence, rekreasyon ve rekabet gibi temel uğraşı alanları arasındaydı. Bu durum okçuluğun Türk toplum yapısıyla olan ilişkisini göstermektedir.
Osmanlı Sultanları okçuluğa oldukça önem vermişlerdi. Osmanlı Sultanları vatandaşları için değişik yerlere ok meydanları yaptırtmışlardır. Osmanlı Devleti'ndeki okçuluk, Tekke'deki okçuluk eğitimleri ve çeşitli yerlerde bulunan ok meydanlarıyla sosyal hayatın önemli bir parçasıydı. Bu Tekkeler, 13. asırdan 17. asıra kadar, düzenli spor etkinlikleri faaliyetlerini organize etmişlerdir. Aslında Tekkelerin bu uygulamaları, günümüze kadar devam ettirilmiş ve halen de uygulanmaktadır. Şu an Okçuluk Federasyonu adı altında okçuluk sporu faaliyetleri yürütülmektedir.
Tunç Çağlayan, A., Türkay, H., Başkan, A.H., Güçlü, M. “Osmanlıda Kemankeşlik ve Toplumsal Yapı ile İlişkisi” International Turkish Folks Traditional Sports - Games Symposium, 2017, syf:120-123.
Tam metin için tıklayınız.